Büyüyorum sanırım..

Eskiden kızdığım sinirlendiğim şeylere artık kızmamaya başladığımı fark ettim, büyüyorum ya da olgunlaşıyorum sanırım.

Üç ay önceki yazılarıma bakıyorum şimdi ki yazılarıma bakıyorum o zamanlar daha agresif mişim her söylenilen sözü ciddiye alıyor muşum, eleştiriye kapalıymışım ,gerçi eleştirinin de şekli ve üslubu önemli yapıcı eleştiriye asla ters bir tepki vermedim teşekkür ettim hep, akıllı insan eleştirildiğinde teşekkür eder zaten, ancak kötü, negatif ve alaylı eleştirilere sinirlenirdim çok öfkelenir yazılar yazardım tartışırdım. Bu sosyal medya mecrasında da insanların acımasızca birbirlerini eleştirdiği hakaretler ettiği yerde bende kendime öyle bir koruma kalkanı ile yaratmaya çalışmışım sanırım. Çünkü daha önce böyle kendimi ifade ettiğim yazılar yazdığım bir alan olmadı. O yüzden ilk zamanlar çok agresif mişim diye düşünüyorum şimdi ise hiç öyle şeyler yapmadığımı fark ettim bu durum da pederinde etkisi var diye düşünüyorum.

Mesela eskiden Pedere çok kızardım, tartışırdım, canımı sıkacak bir laf söylediğinde cevap vermeden duramazdım artık onu da öyle kabullenmeyi öğrendim yani takmamayı, ciddiye almamayı ne derse susmayı öğrendim, biraz geç oldu belki, çünkü en son tartışmamızda aynı ev içinde 11 ay konuşmadık son 7-8 ay memlekette idi ama bana gelmiyordu konuşmuyoruz diye doğrusu bende yokluğunu hiç aramamıştım. Zaten normalde de yanında vakit geçirmiyorum çünkü ortak noktamız yok en nihayetinde yine de Baba dır dedik idare ediyoruz, susmayı öğrendim bende bununla beraber bütün olaylara karşı bunu uygulamaya başladım birisi canımı sıkacak bir şey mi söylüyor yokmuş gibi davranıyorum zihnimde bitiriyorum işi.

Değiştiremeyeceğin olaylara karşı enerjini harcama Gariban diyorum. O an beni öfkelendirecek bir şey gerçekleşiyor mesela hemen zihnimde olaylar canlanıyor ben şimdi bu cevap karşısında şunu söylesem o da şunu söyleyecek sonra bende altta kalmayacağım gerileceğiz ses yükselecek veya konu başka yerlere gidecek üç gram keyfim var o da kaçacak diyorum o an
“ne gerek var? Canımı sıkmama değer mi? Kendimi strese sokmama değer mi ? Haklısın de ve ya hiç cevap verme” diyorum. Genelde hiç cevap vermiyorum bu şekilde daha sakin kalıyorum hem sinirlenmiyorum gereksiz yere gerilmiyorum da. Bunu genel olarak hayatımda uygulamaya başladım sonucunu tahmin edebildiğim olaylara karşı hiç cevap vermiyorum bu durumumu da sevdim Felsefe ile de ilgileniyorum son iki yıla yakındır.

Dücane Cündioğlu hocamı dinliyorum dinledikçe hiç bir şeye kafamı takmamayı öğreniyorum olaylara bakışım değişiyor bu sayede beni yeniden inşa ediyor gereksiz egolarım dan arındırıyor beni, bu durum bende inanılmaz rahatlamaya yol açıyor bakalım şimdilik 29 yaşımda böyleyim bun dan 4 -5 yıl sonra hatta 10 yıl sonra nasıl birisi olacağım çok merak ediyorum çünkü çok değişiyorum fikirlerim düşüncelerim değişiyor hayata bakışım değişiyor, benim hayat görüşüm geçmiş yaşamım çok renklidir hep uçlarda yaşadım girdiğim alanları gün gelir konusu açılırsa anlatırım .. Neyse işte kendimi keşfediyorum artık iyi, kötü yanlarım güçlü, güçsüz yanlarım.

Tüm bunların farkında olarak yaşamak kendimi keşfetmek de çok güzel, yaşayarak göreceğiz zaman içerisinde burada anlatacağım duygu ve düşüncelerimi canım sıkılırsa yazıyorum genelde zaten günlük gibi güzel oluyor yazmak iyi hissettiriyor kime anlatacağım yoksa bu kadar şeyi.

Zaten anlatacak kimse yok diye efkarlanıp twitter da kendi kendime yazmaya başladım iş nerelere geldi şu an blog yazıyorum geçmiş son 5 ayıma baktığım zaman birisi dese bana yazılar yazacaksın web sitesi kuracaksın insanlar senin yazılarını okuyacak dese “hadi len kim okuyacak benim yazılarımı” derdim hatta üstüne bir de yazdığın için küçük miktar reklam gelirin bile olacak deselerdi iyice kahkaha atardım sanırım. Yani diyeceğim o ki hayat çok garip ne zaman nereden ne çıkacağı ne olacağı belli olmuyor yaşayalım görelim..